Τι είναι αυτό που στοιχειώνει τις μέρες τους;
Αναρτήθηκε από τον/την redship στο 29 Ιουλίου , 2011
Τι λέει …το στόμα τους; Ο ένας χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως «την τελευταία κομμουνιστική χώρα» και ο άλλος διαμαρτύρεται γιατί κάποιος Ευρωπαίος πολιτικός είπε πως η χώρα μας θυμίζει χώρα του υπαρκτού μετά τις ανατροπές.
Ο πρώτος, ο Πρετεντέρης, ξεπερνά κάθε όριο αθλιότητας. Μ’ ένα «χιούμορ» – που παραπέμπει σε «αμερικανιά» – επιχειρεί να βγάλει από το πετσί της τάξης του το αίμα 90 ανθρώπων που μακέλεψε ο Σουηδός φασίστας, γέννημα-θρέμμα της τάξης και της ιδεολογίας του Πρετεντέρη.
Δεν το κάνει από βλακεία, ούτε για να προβοκάρει. Κλίμα στρώνει. Η τάξη που εκπροσωπεί έχει ανάγκη ένα ακόμα πιο αυταρχικό κράτος. Και για να το φέρει σαν ώριμο φρούτο, εντέλλονται οι κάθε λογής πρετεντέρηδες να καταφύγουν σε λαθροχειρίες για να δείξουν πως η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι και άρα πρέπει να μαντρωθεί.
Ο δεύτερος, ο αρθρογράφος στην «Ημερησία», αφού διαμαρτύρεται, δήθεν, γιατί ένας Γερμανός πολιτικός παρομοίωσε την Ελλάδα με χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού, επιχειρεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι η Ελλάδα είναι ένας δημοκρατικός παράδεισος, σ’ αντίθεση με την κόλαση του σοσιαλισμού. Το κακό γι’ αυτόν είναι η ίδια η εμπειρία των λαών: Κάθε δημοκρατική κατάκτηση, κάθε κοινωνική κατάκτηση, κάθε εργατική κατάκτηση έχει τη σφραγίδα των κατακτήσεων των εργατών που οικοδόμησαν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Και κάθε ανατροπή αυτών των κατακτήσεων είναι άμεσο συνεπαγόμενο της ανατροπής του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.
Ομως, και οι δύο παρεμβάσεις ομολογούν ένα: Οτι ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε – όπως και η ανατρεπτική δυναμική που περικλείει το κομμουνιστικό κίνημα και μετά τις ανατροπές – στοιχειώνουν το καθεμέρα των αστών.
Ο κόσμος που χτίζουν οι καπιταλιστές και υπερασπίζουν οι κολαούζοι τους στον αστικό Τύπο, είναι ένας κόσμος όπου ο εργάτης πρέπει ξανά απ’ την αρχή να βγει στην αγορά και να κατακτήσει με αίμα ένα προς ένα όλα όσα εκατομμύρια εργάτες μερικές δεκαετίες πριν τα θεωρούσαν δεδομένα, ακριβώς γιατί η μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση εκτίναξε ψηλά τον πήχη της σύγκρισης του τι σημαίνει εργάτης – αφέντης στο σοσιαλισμό και τι εργάτης – σκλάβος στον καπιταλισμό.
Η επιμονή των αστών δημοσιογράφων ή δημοσιολόγων να φορτώσουν κάθε κακό – που το δικό τους σύστημα γεννά – στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, συνιστά ταυτόχρονα πρόκληση για κάθε εργάτη να μελετήσει μία προς μία τις κατακτήσεις των εργατών που έκαναν την έφοδο στον ουρανό, να διδαχτεί απ’ αυτή την πορεία, να κατανοήσει πως για την επόμενη έφοδο πρέπει να ‘ναι απόλυτα αδιάλλακτος απέναντι στα αφεντικά του, είτε άμεσα, είτε έμμεσα.
